Mensenbieb op een septembernamiddag
Liesbeth van ‘t Hof bezoekt de Mensenbieb Amersfoort
Het kan weer: elkaar ontmoeten, samen zitten aan één tafel. Ik ben dat niet meer zo gewend. Bij elkaar zitten met familie, vrienden of onbekenden. Maar nu de corona-epidemie eindelijk in bedwang is, mag het weer! Met een blij gevoel stap ik Het Eemhuis binnen, de bibliotheek in hartje Amersfoort waar ik zelf ook eens ‘levend boek’ was. Vandaag kom ik drie boeken lezen. Thuis heb ik al wat nagedacht over de onderwerpen en in mijn mobiel vragen genoteerd. Er ook al een beetje over gepraat met Peter, mijn partner. Wat zou hij vragen aan een dominee? En wat aan iemand die mediteert? Het derde onderwerp heb ik nog even geparkeerd. Het komt dicht bij mezelf. Ik wil er nog met niemand over delen.
In mijn volgende leven overweeg ik dominee te worden
Het eerste gesprek is met Stadsdominee Diederiek van Loo. Ik ken haar al een beetje, maar wist niet dat ik haar hier zou treffen. Thuis koos ik het onderwerp ‘dominee zijn’ en daar zijn er veel van in de stad. Van haar wil ik graag weten hoe zij met beide benen op de grond blijft. Ik stel me voor dat je erg in je hoofd kan komen of zelfs gaan zweven als je de hele dag bezig bent met het geestelijke.
Ze vindt de vraag wel leuk, is mijn indruk. Ze begint op te noemen waar ze allemaal mee bezig is in haar werk en haar dagelijks leven. Mij valt op dat een preek schrijven haar maar drie uur kost – terwijl ik dacht een hele dag. Ze belt en spreekt veel mensen. Soms zitten er moeilijke telefoontjes bij. Mensen die op vergaderingen ruzie met elkaar maken, daar belt ze weleens achteraan. En Diederiek en haar echtgenoot – die ook dominee is – hebben een gezin om voor te zorgen. Er moet dus gewoon gekookt worden. Ze houdt ook enorm van tuinieren en wandelen door het park. Zingen doet ze graag in haar koor.

Tijdens ons gesprek legt Diederiek steeds een bruggetje naar mijn leven. We zijn beiden moeder van twee dochters van rond de 20 jaar. En we ontdekken dat zij ook levensvragen hebben. ‘Trage vragen waar geen snelle antwoorden op zijn,’ zo noemt Diederiek ze. Zoals: ‘Hoe ziet mijn toekomst eruit als de aarde opwarmt?’
Ik vraag haar of ze vragen of antwoorden belangrijker vindt, als dominee. ‘De vragen,’ zegt ze direct. Ze vindt het een voorrecht dat ze meer dan gemiddeld de tijd heeft gekregen om na te denken over antwoorden. En ze is blij dat ze dominee is geworden en gebleven. Ze houdt zich graag bezig met God en mensen.
Net als in veel ‘gewone’ banen moet zij ook veel regelen. Ze voelt zich ook weleens een manager. Ze vindt dat er in de kerken mooie dingen gebeuren, maar dat er ook dingen verprutst zijn. Ze hoopt dat de kerk in de toekomst nog een nieuwe kans krijgt. Een plek mag blijven en zijn waar mensen mildheid vinden. ‘In het echte leven moeten we al zoveel.’ In mijn volgende leven overweeg ik dominee te worden. Diederiek en ik bedanken elkaar voor het fijne gesprek.
“Als je mediteert, kijk je naar het leven zoals het is. Zo kan je wijzer worden over jezelf.”
Mijn gesprek met Gert is heel anders. Hij doet aan zenmeditatie. Gert lijkt een missie te hebben: mij aan het mediteren krijgen. Ik voel dat hij mij dit oprecht gunt. “Mediteren geeft regelmaat en rust.” Als je er twee keer per dag “bij gaat zitten” zoals Gert dat noemt, dan zal je daar veel aan kunnen hebben. Gert legt uit dat mensen die mediteren en dit trainen, steeds meer zien en voelen. “Als je mediteert, kijk je naar het leven zoals het is. Zo kan je wijzer worden over jezelf.”
Ik leg Gert een kwestie voor uit mijn persoonlijk leven. Hij begrijpt mijn gevoelens erbij, maar stelt voor dit bij die ander te laten. Hij zegt dat ik dit beter van me af kan laten glijden. En laat met een gebaar zien hoe ik het nare gevoel van mijn schouder zou kunnen vegen. Weg ermee!
Hij drukt me op het hart veel na te denken over de vraag: Wat heb ik nu nodig? Want een ander kan ik niet veranderen, maar wel goed voor mezelf zorgen.
Hij schrijft zijn gegevens op en nodigt me uit voor een proefles mediteren. Ik bedank Gert, ik vind dat hij echt ongelooflijk hard gewerkt heeft in dit gesprek. Dat vind ik echt heel aardig.
“Het ontroert me dat ze zo vol vreugde en moed leeft en kan genieten, in het hier en nu.”
Mijn derde gesprek heb ik met Mariska. Ze vertelt over ontzettend moeilijke dingen die ze heeft meegemaakt in haar leven. Nooit sprak ik iemand die zo’n zware start heeft gehad. Ouders die er niet voor haar waren, seksueel misbruik, een lastige scheiding van de vader van haar dochter, contacten met Veilig Thuis. Het raakt me en het is ook bijna te veel om te bevatten.
Voor Mariska kan ik alleen maar veel bewondering hebben. Het ontroert me dat ze zo vol vreugde en moed leeft en kan genieten, in het hier en nu.
Ze heeft veel gehad aan traumatherapie. Veel steun heeft ze van een groep mensen die ze kent van zelfverdediging. Hen kan ze vertrouwen. Ze zouden alles voor haar doen als ze hulp zou vragen.
“Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van Mariska. Het lijkt steeds of onze verbinding nog niet voorbij is.”
Mariska vertelt dat er tijden waren dat ze weinig zelfvertrouwen had als moeder. Ze hoorde veel verhalen over dat je geen goede moeder kon zijn als je een psychische beschadiging hebt. Zoals zij zelf PTSS had. Maar gelukkig heeft de traumatherapie haar veel geholpen. Ze is blij dat ze kan denken in mogelijkheden. Ze is gelukkig dat ze een goede band heeft met haar dochter. Ze geeft voorlichting en traint mensen van Veilig Thuis. Ze heeft lesmateriaal gemaakt over huiselijk geweld. Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van Mariska. Het lijkt steeds of onze verbinding nog niet voorbij is. Ik wil graag iets zeggen wat haar optilt. Ik wil zeggen dat ik geloof dat het goedkomt. En ik zeg tot slot zoiets als: ‘Ik denk dat je de innerlijke beslissing genomen hebt dat je graag wilt leven. En dat je er iets moois van wilt maken.’ Ze zegt dat het klopt. En dat het haar altijd gelukt is om te leven met een bepaalde lichtheid.
Ik vind het geweldig prachtig. Ze viert het leven. Ze viert het met herfstblaadjes. En als de nazomerzon schijnt, zoals vandaag. Mariska maakt deze dag voor mij tot een heel bijzondere.